เมื่อคนไทยไม่รู้จักอาหารไทย

เต้าเจี้ยวหลน

เราเติบโตมาในครอบครัวคนไทย มีวิถีชีวิตแบบไทย ทานอาหารไทยพวกน้ำพริก ผักสด ผักต้มเป็นหลัก  เมื่อ ครั้งที่เราอยู่ในวัยเยาว์ ช่วงประมาณมัธยมต้น พิซซ่า ไดโดมอน กับเอ็มเคสุกี้เป็นอะไรที่หรูหราปลากะโห้มาก สมัยนั้นอาหารเกาหลียังไม่เกิดในประเทศไทย  จำไม่ได้ดอกว่าตอนนั้นคิดว่ารสชาติอร่อยหรือไม่ หากแต่ “ตามเพื่อน””ตามกระแส” ไปก่อน เขาชวนไปทานก็ยุรยาตรตามไปด้วย  ไอ้ประเภท “ตามกระแส” เรื่องอาหารนี่มันมาเป็นระลอกๆ เท่าที่จำความได้ก็ สุกี้ พิซซ่า ไดโดมอนก่อน  แล้วก็มาเป็นอาหารญี่ปุ่น จากนั้นหมูกะทะก็มากู้หน้าวิกฤตอาหารไทย (หรือเปล่า) คลั่งกันไปพักหนึ่ง ก็เป็นกระแสอาหารเกาหลี

ครั้นผู้เขียนได้มีโอกาสมาศึกษาต่อต่างประเทศ ระบบ “กระแสนิยม” เรื่องอาหารของตัวผู้เขียนก็พลันจะลดน้อยถอยตามลงไป  ตอนนี้มีโอกาสได้ทานพิซซ่าตลอด แต่กลับไม่รู้สึกอยากทาน  คิดถึงน้ำพริก ผักเหนาะขึ้นมาตะหงิดๆ  ใกล้เกลือกินด่างกระมัง จะว่าไปแล้ว พิซซ่าก็ไม่ได้ต่างจากกะเพราไก่ไข่ดาวในเชิงคตินิยมไปเสียเท่าไรนัก  กล่าว คือ ทั้งสองอย่างเป็นอาหารสิ้นคิดเหมือนกัน เวลามีประชุม ชมรม หรืออะไรก็ว่าไป พิซซ่าจะเป็นอาหารอันดับต้นๆที่คนนิยมสั่งเลยก็ว่าได้

ครั้นพอกลับเข้าบ้าน เราก็ไม่พ้นทำอาหารไทยอยู่ดี  จากที่เคยแต่ซื้อกินเป็นอย่างเดียว ตอนนี้ต้องทำเอง ไม่ใช่ว่าร้านอาหารไทยจะไกลปืนเที่ยงอะไร  แต่อาหารไทยในอเมริกา “โคตรแพง”  คน ที่นี่ (อย่างน้อยก็ในแถบที่เราอยู่) หลายคนคิดว่าอาหารไทยเป็นอาหารชั้นสูง มีระดับ หรู ไม่ใช่อาหารเร่งด่วนแฮมเบอร์เกอร์อะไรทำนองนั้น  กะเพราไก่ไข่ดาว อาหารสิ้นคิดในบ้านเราราคาเริ่มต้นประมาณเจ็ดถึงแปดเหรียญที่นี่  ใบกะเพราที่ใช้นั้นบางร้านก็ใช้โหระพาย้อมแมวขายแทนใบกะเพรา  อาหารบางอย่างในบางร้านก็ถูกปรับปรุงเปลี่ยนแปลงให้เข้ากับปากคนฝรั่งเสียจนรสชาติเพี้ยนก็มี  ครั้งหนึ่งเคยเข้าร้านอาหารไทยกับเพื่อน  แล้วมีรายการยำแหนมสด  เราก็เลยสั่งมาทาน  ที่ไหนได้  แหนมสดสัญชาติอเมริกันกลายองค์ไปยำหมูสับไปได้  ส่วนส้มตำแบบตำไทยปูปลาร้านั่นอย่าได้พูดถึง  พลิกแผ่นดินหาเถอะเจ้าค่ะ นานๆทีถึงจะได้ทานกัน  ตัวมะละกอดิบนี่หายากกว่าสะตออีกนะคะ  สะตอยังแช่แข็งส่งมาขายบ้าง แต่มะละกอนี่ต้องไปตลาดเม็กซิกันถึงจะเจอ  ส้มตำนับว่าเป็นอาหารรสนิยมแปลกอย่างหนึ่งนะคะ  ท่านผู้อ่านคิดเหมือนกันหรือเปล่าคะว่าทานส้มตำที่ไหน ก็ไม่จี๊ดหัวใจเท่าทานที่ข้างถนน    

มัสมั่นแกงแก้วตา

เพื่อนๆในคณะที่เราเรียนหลายคนชอบทานอาหารไทย  เราเองก็ทำอาหารไปให้เพื่อนๆทานบ้างถ้าเวลากับโอกาสเอื้ออำนวย  ด้วยนิสัยส่วนตัวแล้วเป็นคนบ้ายอค่ะ  ถ้าทำอาหารแล้วคนทานชอบ ก็จะทำมาให้ทานได้เรื่อยๆ  ใน ขณะที่ชาวต่างชาติให้ความนิยมกับอาหารไทยมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ในทางกลับกัน คนไทยเราเสียเองกลับพยายามเดินหนีจากอาหารไทย อาจจะเป็นเพราะว่าต้อง “ตามกระแส” บ้าบอคออักเสบอะไรสักอย่าง ที่น่าอนาถหัวใจก็คือเด็กไทยสมัยนี้หลายคนรู้จักอาหารไทยน้อยกว่าอาหาร เกาหลี ญี่ปุ่นเสียอีก    

หลายคนไม่รู้ว่า ใบบัวบกกินได้.....
แต่หลายคนรู้ว่า ปลาดิบในซูชิกินได้แน่นอน.... 

ข้าวยำ

ที่ใช้ตัวอย่างนี้เพราะวันก่อนทานใบบัวบกแกล้มกับข้าวผัดน้ำพริก  เพื่อนคนไทยเดินมาถาม 

“นั่นใบอะไรอ่ะ”
“ใบบัวบก”
“กินได้ด้วยหรอ ไม่เคยรู้มาก่อน”
“แล้วเคยกินน้ำใบบัวบกป่าว”
“เคย”
....  เขาน่าจะตอบคำถามตัวเองได้แล้ว.... 

ที่เขียนบ่นมาคราวนี้ก็แค่รู้สึก...  บอกไม่ถูก.. อยากบ่นกระมัง 

ไม่ได้ห้าม ไม่ได้ไม่เห็นด้วยกับการที่ไปทานไปกินอาหารต่างชาติ  มีเงิน อยากกิน ชอบกินก็กินไปเถอะ   แต่อยากให้ตระหนักว่าบ้านเราก็มีของดีไม่แพ้เขาเหมือนกัน 

เพราะคนไทยที่ไม่ทานอาหารไทยเลย แถวบ้านเรียก "วัวลืมเท้า"




ตำบะหนุน อาหารเหนือ

จงภูมิใจที่ได้เกิดเมืองไทย เป็นคนไทย อยู่เมืองไทยที่มีพระมหากษัตริย์ไทยเป็นประมุข  ได้กินอาหารไทยอร่อยๆ  คนต่างชาติเขาอิจฉา รู้ไหมนั่น 

ใช้ชีวิตไทยๆให้คุ้มให้มีคุณค่าและมีประโยชน์ที่สุด 

แล้วต่อไปจะได้ภูมิใจ....ที่มีแผ่นดินไทยกลบหน้า 

ขอบคุณค่ะ

Posted in: